"Ateş nehirlerinden geçtik, buzul vadilerden. Karanlık gecelerden geçtik, zifir günlerden yankısız vadilerden, yarlardan geçtik, serden geçtik de, düşlerimizden geçmedik. Sordu bilici ne ararsın katran gecelerde? Yanıtladı serüvenci "IŞIK" arıyorum dedi ışık. Bilici, yer altından beslense de yeryüzündedir ışık, suyun kaynağına git su da ara ışığını ...dedi. Aynı yolları yeniden yürüdüler ve su da gördüler suretlerini anladılar ki ışık kendileriydi." Söz ve ezgi Anadolu'nun kadim halklarının bize emanet ettiği ışıktan başka bir şey değildir. Hattilerin, Palaların, Hititlerin, Friglerin, Kelt halkının, Amazonların, Türklerin, Ermenilerin, Kürtlerin, Lazların emanetiydi şarkılar ve sürdürülmeliydi. Notaların en uyumlusu, sözcüklerin en dövüşkeni ve seslerin en çağıldayanı ile. Sevinçte, aşkta, kederde, umutta yürümeli damar damar yeraltı nehri gibi ve karışmalı yeryüzünün tüm sularına, tüm gülen yüzlerine. Şarkılar, türküler ve ezgilerdeki sahicilik, içtenlik adını vermeliydi bize "GÜNYÜZÜ" olmalıydı adımız. Çünkü tüm halklarla aramızdaki tek şey ışık olmalıydı. Gölgede bırakılmış aşklar, özlemler gün ışığına çıkarılmalı ve günün aydınlık yüzünde yeniden dillendirilmeliydi. İmkansız aşkların, dağlara taşlara dil veren sevdaların ya da İnanna'nın tutkulu sevdası ya da Ninatta'nın bitimsiz bekleyişi, evimize, kalbimize, düşümüze yeniden konuk edilmelidir. Yeşile ve maviye kesmiş Karadeniz dağlarının asi kadını Aşela dün Kazım'a seslenmişti bugün biz söylüyoruz şarkısını. Marsyas'ın flütü bizim soluğumuzdadır ve bu gün klarnet, kaval, duduk, tulum, saksafon ya da obua'dır, "tanrılara" rağmen çalmayı sürdüreceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder